روان‌درمانی یک سفر درونی، انسانی و ترمیم‌گر است؛ فضایی برای بازسازی تجربهٔ خودشناسی، دیده شدن و برقرار کردن پیوندی واقعی. نزدیک به دو دهه همراهی با بزرگسالان، زوج‌ها و کودکان، چه در اتاق درمان و چه در نقش سوپروایزر و مدرس، باعث شده این مسیر را نه فقط به عنوان یک حرفه، بلکه به عنوان تجربه‌ای زنده و مستمر زندگی کنم.
کار بالینی، آموزش و همراهی با رشد روانی دیگران، برای من مسیری پویا و در حال تحول بوده است؛ مسیری به سمت شناخت بهتر، ارتباط عمیق‌تر و زایش دوباره روان.

نگاه من، که از روان‌کاوی خویشتن و نظریه روابط ابژه الهام گرفته، بر این باور است که فضای درمان بستری است برای بازدید دوباره تجربه‌های آسیب‌دیده، شکل دادن به رابطه‌ای زنده با خویشتن و ساختن پیوندهایی اصیل و معنادار با دیگران.

باور دارم که حضور همدلانه و رابطهٔ اصیل، اساس درمان است. این فضا زنده و میان‌ذهنی است؛ جایی که روان می‌تواند شنیده، فهمیده و بازآفرینی شود. در چنین فضایی، فرد فرصت می‌یابد تجربه‌ای عمیق‌تر، غنی‌تر و انسانی‌تر از زندگی را لمس کند.