روان‌درمانی روانکاوانه برای من تلاشی برای بازیابی پیوند با خودِ اصیل است، تجربه‌ی زیسته‌ای که گاه در سکوت، نادیده مانده یا زخم خورده است. در این مسیر، آن‌چه برایم جوهر درمان را می‌سازد، رابطه‌ای است زنده و دوطرفه—رابطه‌ای که در بستر امنیت، همدلی و بی‌قضاوتی، زمینه‌ی لمس و فهم دوباره‌ی خویشتن را فراهم می‌کند.

در رویکرد درمانی‌ام که برگرفته از روانشناسی خویشتن و نگاه روانکاوانه-بین‌ذهنی است، تمرکز اصلی بر تجربه‌ی فرد در لحظه‌ی اکنون و بازتاب های ناخودآگاه گذشته در رابطه‌ی درمانی است. باور دارم که در چنین فضایی، تحول نه به‌عنوان هدفی بیرونی، بلکه به‌مثابه‌ی فرآیندی زنده و جاری، مجال بروز می‌یابد.

نگاه من به درمان، فراتر از تکنیک است. روان‌درمانی را گفت‌وگویی عمیق میان روان‌ها می‌دانم—جایی که پیوند انسانی و درک شدن، بستر رشد می‌شود.

در اتاق درمان، تلاش بر این است که با همراهی مراجع، به ژرفای ناخودآگاه و بافت‌های پیچیده‌ی تجربه‌ی روانی نزدیک شویم؛ جایی که لایه‌های پنهان رنج، خاطرات واپس‌زده، و تمنای شکل‌نگرفته برای ارتباط و معنا، به‌تدریج در پرتو رابطه‌ای ایمن و تأمل‌گرایانه آشکار شوند و امکان دگرگونی روانی پدید آید.