خویشتن، پیکرهای یگانه از خویش و تن است که در مسیر تعامل با خود، دیگران، و جهان، معنای وجودی اش را می یابد؛ هسته ایی است که هم از ژرفای ناخودآگاه تغذیه میشود و هم در آگاهی، نور خودشناسی را میگستراند.